ارزهای دیجیتال در قالب پول الکترونیکی وارد مبادلات مالی شده‌اند و اکنون «CBDCها و یا رمزارزها» درصدد ورود به مبادلات مالی هستند. تعدادی از کشورها رویکردهای صریحی را نسبت به ارزها برگزیده‌اند و ارزهای مجازی را ساماندهی کرده‌اند. اما دولت ایران رویکرد روشنی ندارد و عدم شفاف‌سازی به هدر رفت سرمایه ملی تاثیرگذار است. پژوهش حاضر به صورت کتابخانه‌ای و برگرفته از منابع حقوقی است، رویکرد نظام حقوقی کشورمان را در مشروعیت انواع ارزهای مجازی، دارایی یا پول بودن ارزهای مجازی مورد بررسی قرار داده است. ارزهایِ مجازی ملیِ با توجه به حمایت دولت و مبتنی بر حساب بانکی بودن، از کارکرد پول برخوردارند و در صورت خرده فروشی رایج می‌شوند. بانک مرکزی جمهوری اسلامی ایران با بروزرسانی قواعد سابق و مقررات‌گذاری در نظام پولی، صلاحیت نظارت به ارزهای ملی را دارد همچنین می‌تواند موسسات اعتباری به ویژه صرافی‌های متمرکز و غیر متمرکز را ملزم به احراز هویت ارباب رجوع نماید و بر رمزارزها نظارت کند. ولی پذیرش پول دیجیتال خارجی از جمله یوان و رمزارز بیت‌کوین با حاکمیت ملی دولت‌ها در تزاحم خواهد بود و تولید یک رمزارز بین‌المللی و داشتن بنیاد توکن معین، برای حفظ حاکمیت ملی کشورها از جمله دولت ایران ضروری است.

پول الکترونیکی رمزارز CBDC دارایی‌مالی پول دیجیتال.