هوش مصنوعی به‌عنوان پدیده‌ای نوظهور در دهه‌های اخیر، پرسش‌های بنیادینی در حوزه حقوق، به‌ویژه در قراردادهای شخصی مانند عقد نکاح، به وجود آورده بود. پژوهش حاضر با هدف بررسی امکان‌پذیری انعقاد عقد نکاح با هوش مصنوعی در نظام فقهی و حقوقی ایران و برخی نظام‌های بین‌المللی انجام گرفت. روش تحقیق در این پژوهش، توصیفی‌-تحلیلی و مبتنی بر منابع کتابخانه‌ای بوده است. نگارنده با تحلیل اسناد قانونی و فقهی در ایران، و بررسی نظام‌های حقوقی منتخب از جمله اتحادیه اروپا، ژاپن ، عربستان سعودی و آمریکا چالش‌های حقوقی، فقهی و اخلاقی این موضوع را مورد بررسی قرار داد. یافته‌ها نشان دادند که با توجه به فقدان شخصیت و اهلیت در هوش مصنوعی، امکان پذیرش مسئولیت حقوقی، اراده معتبر برای ایجاب و قبول، ایفای نقش در تولید مثل و مشارکت در تشکیل خانواده برای این سامانه‌ها وجود نداشت. همچنین بررسی‌ها نشان دادند که حتی در نظام‌های حقوقی بین المللی نیز نکاح با هوش مصنوعی به رسمیت شناخته نشده است. بر این اساس، در شرایط کنونی، انعقاد عقد نکاح با هوش مصنوعی از منظر حقوقی ، فقهی و بین المللی نامعتبر بوده و نیاز به بازنگری جدی در مفاهیم بنیادین حقوقی در مواجهه با فناوری‌های نوین احساس می‌شد.

نکاح هوش مصنوعی عقد خانواده