دوره 2، شماره 4، 1401، صفحات 67 - 79

نویسندگان : آیدا تقی زاده ¹ ، صادق مرادی* ²

چکیده :
قانون اساسی به مثابه ميثاق ملت با حکومت، نماد منطقی و خارجی قرارداد اجتماعی هر کشور بوده و بر تارک نظام حقوقی آن می درخشد و پاسداری از حرمت و اجرای اصول آن توجه بسزایی را می طلبد. قانون اساسی با وجود اهمیت و جایگاه برتر حقوقی و سیاسی آن، از نیاز به تفسیر مستثنا نیست. همچنین، نگرانی های تاریخی از نقض تفکیک قوا، سوءاستفاده از صلاحیت تفسیر قانون و ادعای جامع ومانع بودن قوانین موضوعه، موجب تردیدهایی در به رسمیت شناختن تأسيس تفسیر قانون به ویژه قانون اساسی شده است. به همین منظور، تفسير قانون اساسی و لزوم تحليل علمی و بهره گیری از روش های معقول با امعان نظر به مضامین حقوق بشر اهميتی بسيار می یابد. بدیهی است که قواعد و روش های این تفسير باید در چارچوب نظریه جامع به کار گرفته شوند تا از یک سو، موجب افتراق در پيکره قانون اساسی نشوند و از سوی دیگر، انسجام نظام حقوقی را به ارمغان آورند. تفسير واقع گرایانه، شناخت مفاد قانون اساسی در بستر عينی و عنایت به انسجام نظام حقوقی، شایسته ترین بستر را در این مقوله فراهم می آورد. در این تحقیق، با استفاده از منابع کتابخانه ای به روش توصیفی-تحلیلی تلاش شده است، به منظور آشنايی با روند قانون گذاری، تأثیر به کارگیری نظرات و اندیشه های حقوق بشری تفسیر قانون اساسی و نقش آن در توسعه حقوق اساسی و نيز جلوگيری از بحران در حاکمیت قانون مدار از طریق به کارگیری اصولی در به تعادل رساندن امر تفسير مطمع نظر نویسندگان این مقاله است.

کلمات کلیدی :
اصول تفسیر، اصول تفسیر قانون، تفسیر قانون، قانون اساسی